توضیحات
کتاب چگونه با کودکم صحبت یا رفتار کنم که گوش کند و چگونه گوش کنم که کودکم صحبت کند نوشته ادل فبر و الین مازلیش، به والدین فرصتی میدهد تا آنچه را آنها به شیوهی خودشان آموختهاند به تنهایی یا با همراه یک دوست تمرین کنند.
ارتباط بین هر والد و کودکی، موضوعی بسیار شخصی و خصوصی است. این عقیده که به هر والدی ابزارهایی بدهیم که چطور در ارتباطی نزدیک با فرزندش صحبت کند، به نظر اقدام درستی نمیآمد.
با خواندن کتاب چگونه با کودکم صحبت کنم که گوش کند و چگونه گوش کنم که کودکم صحبت کند (How to talk so kids will listen and listen so kids will talk) سؤالات زیادی از خودتان خواهید کرد. اصول جدیدی وجود دارد که جذب میکنید، مهارتهای جدیدی که به کار میبرید، الگوهای جدیدی که میآموزید و الگوهایی قدیمی که حتی از آنها خبر ندارید. با طبقهبندی کردن و شکل دادن الگوهای خودمان، گاهی دشوار است که جلوهی تصویر بزرگتر را مد نظر قرار دهیم.
ما میخواهیم راهی برای زندگی کردن با یکدیگر بیابیم تا بتوانیم دربارهی خودمان احساس خوبی داشته باشیم و به عزیزانمان کمک کنیم تا دربارهی خودشان احساس خوبی داشته باشند. ما میخواهیم راهی پیدا کنیم که بدون سرزنش و بدگویی، با هم زندگی کنیم. ما میخواهیم راهی پیدا کنیم تا بدون آسیب زدن به کسی، خشم و عصبانیتمان را ابراز کنیم. ما میخواهیم راهی پیدا کنیم تا با نیازهای فرزندانمان محترمانه برخورد کنیم. ما میخواهیم راهی پیدا کنیم تا شرایط را برای مسئول و ملاحظهکار بودن فرزندانمان مهیا کنیم.
ما میخواهیم حلقهی گفتگوی بیفایدهای را که از نسلی به نسل دیگر تداوم داشته است، بشکنیم و ارثیهای متفاوت را به فرزندانمان منتقل کنیم، روشی ارتباطی که آنان میتوانند آن را تا آخر عمر با دوستانشان، همکارانشان، والدینشان، همسرشان و زمانی با فرزندان خودشان، به کار ببرند.
ادل فیبر (Adele Faber) و الین مازلیش (Elaine Mazlish) در این کتاب تکنیکهای جدید و شیرینی برای مشکلات روزمرهای که والدین با آن مواجه میشوند، دارند. آنها بهترین تفکرات روانشناسی را با دانش عملی ترکیب میکنند تا به شما کمک کنند این ایدهها را امروز در خانهی خود عملی کنید.
در بخشی از کتاب چگونه با کودکم رفتار کنم که گوش کند و چگونه گوش کنم که کودکم صحبت کند میخوانید:
تاکنون، به احتمال زیاد فرزندانتان فرصتهای بیشماری را به شما ارائه دادهاند تا مهارتهای گوش کردن را به عمل در آورید. وقتی مسألهای بچهها را آزار میدهد، بیشتر اوقات با صدای بلند و واضح آن را به ما میگویند. من میدانم که در خانهی خودم هر روز با بچهها مثل شبی در تئاتر میگذشت. یک اسباببازی گم شده، موی خیلی کوتاه شده، خبری در مورد مدرسه، شلواری جدید که اندازه نبود، دعوا بین برادر و خواهر، همهی این بحرانها میتوانند به اندازهی کافی گریه و هیجان را برای یک نمایش سه پردهای غمانگیز شکل دهند. ما هرگز فاقد موضوع نبودیم.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.